Smutne niebo

Pamięci Zbigniewa Herberta

umarł poeta

śmierć jak wystrzał armatni

mewy zerwały się z wrzaskiem

z wybrzeżnych falochronów

spadające pióra

zaczerniły niebo

dzikie kaczki zerwały się z krzykiem

z wygrzanych stanowisk

obudzone słowa

zaczerniły niebo

gołębie uniosły się w ciszy

nad rynkiem przy Kościele Mariackim

okruchy chleba

zaczerniły niebo

umarł poeta

głośno

nawet urzędnik w kancelarii poruszył się

na skrzypiącym krześle

Rydzewo 28 lipca 1998 r.