Misjonarka miłości z kalkuty

trzy białe sari z niebieską obwódką

skórzane sandały

różaniec

i krzykiem

i to już wszystko

majątek cały

uskłada się z tego domek

na suchej powykręcanej dłoni

a cóż potrzebne

by widzieć nędzę

jedynie oczy

by podać łyk wody

zaledwie ręce

by kochać dziecko

tym bardziej im ułomniejsze

tylko serce

by uczyć złaknionych

patyk i skrawek ziemi

by żebrać ciągle

dla głodnych codziennie

po prostu nogi

by śmierć tulić z uśmiechem

wiara że kończy się niewiele

by głos docierał w najskrytsze zakątki

proste słowa

by wracać stale do najciemniejszych

miejsc na kuli ziemskiej

lęk by zdążyć z pomocą

by obdarzać setki tysiące miliony

z małych kropli powstaje ocean

a cóż potrzebne by najmnożniejszych świata

brać sobie do służby

moja nęda